Κάτω από έναν συννεφιασμένο και ομιχλώδη ουρανό και υπό δυνατή βροχόπτωση λίγες δεκάδες κατοίκων του Σακελλαρικού και της Ζίτσας και εκπρόσωποι φορέων τίμησαν το πρωί της Δευτέρας 27 Οκτωβρίου ,τη μνήμη του υποσμηναγού Ιωάννη Σακελλαρίου που έπεσε στο καθήκον στις 2 Νοεμβρίου του 1940.
Ταυτισμένο με τη θυσία του ήρωα πιλότου Ιωάννη Σακελλαρίου, ο οποίος σκοτώθηκε στις 2 Νοεμβρίου 1940, μετά από άνιση μάχη στον αέρα με ιταλικά βομβαρδιστικά αεροπλάνα, είναι το μικρό χωριό Σακελλαρικό της Ζίτσας. Τις πρώτες ημέρες του ιταλικού πολέμου, κατά τη διάρκεια αερομαχίας, τα πυρά του εχθρού χτύπησαν το αεροπλάνο τύπου PZL του 25χρονου ανθυποσμηναγού, το οποίο κατερρίφθη. Η ηπειρώτικη γη που δέχτηκε το νεκρό σώμα του, το χωριό Κουτρουλάδες, προκειμένου να τιμήσει τη θυσία του, ώστε να μη σκεπάσει η σκόνη της λήθης τον ηρωικό θάνατό του, λίγο αργότερα, με απόφαση των κατοίκων του, μετονομάστηκε σε Σακελλαρικό.
Μετά τη Θεία Λειτουργία (έχει καθιερωθεί να γίνεται την παραμονή της 28ης Οκτωβρίου) εψάλη τρισάγιο στον τάφο του πιλότου και ακολούθησε επιμνημόσυνη δέηση και κατάθεση στεφάνων στο μνημείο στο κέντρο του χωριού το οποίο φτιάχτηκε το 1991.
Το παρόν στην εκδήλωση έδωσαν : Οι Αντιδήμαρχοι του Δήμου Ζίτσας κ. Κατερίνα Μπαλάφα και ο κ. Περικλής Γρίβας ο Πρόεδρος της κοινότητας κ. Σπύρος Παντούλας , ο πρώην Πρόεδρος της κοινότητας Ζίτσας κ. Πέτρος Μίσιος , ο Διοικητής του Α.Τ Ζίτσας κ, Κ. Μάντζιος , πρόεδροι Συλλόγων και λιγοστός κόσμος , η καταρρακτώδης βροχή δεν επέτρεψε την προσέλευση.
Μετά την επιμνημόσυνο δέηση κατατέθηκαν στεφάνια από τους επισήμους, κρατήθηκε ενός λεπτού σιγή. Η Αντιδήμαρχος κ. Κατερίνα Μπαλάφα αναφέρθηκε στο παράδειγμα του Ιωάννη Σακελλαρίου που διδάσκει την αυτοθυσία, τον πατριωτισμό και την προσήλωση στο καθήκον στις μέρες μας.
Στο τέλος όλοι τραγουδήσαμε τον Εθνικό μας Ύμνο.
Ακολούθησε δεξίωση στο καφενείο του χωριού.
Συγχαρητήρια στους κατοίκους του Σακελλαρικού που κρατούν λαμπάδα αναμμένη την μνήμη του ΓΙΑΝΝΗ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΥ.
Στον ήρωα αεροπόρο Ιωάννη Σακελλαρίου
Στ’ αλώνια τ’ ουρανού σαν άλλος Διγενής κι εσύ μονάχος κονταροχτυπήθηκες!
Κι είχες στο στήθος σου φωτιά και στην ψυχή σου χαλασμό κείνη την ώρα για την Πατρίδα, την Ελλάδα, για την λευτεριά.
Και τα μικρά σου χρόνια δεν τα σκέφτηκες, ούτε τον ήλιο που χαμογελούσε. Και ξέχασες τα όνειρα που παίζανε κρυφτό με τον αέρα στα μαλλιά σου.
Μονάχα το καθάριο βλέμμα άφησες να πάρει όσο μπορούσε πιότερο γαλάζιο απ τα ουράνια, να το κρατήσει λεύτερο κι αμόλυντο ως να χαράξει η λευτεριά.
Τώρα σεργιάνι πας εσύ στων αστεριών τον κήπο κι εμείς την ακριβή σου μνήμη κλείσαμε μεσ’ την καρδιά.
Βούλα Λεοντίδου Πλάτωνα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου