Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011

ΠΑΠΑ- ΚΩΣΤΑΣ

Φωτεινό παράδειγμα στις μέρες μας…

Στα 91 του ο παπα-Κώστας παραμένει ακάματος «εργάτης» της Εκκλησίας!


Περισσότερα για τον Παπα-Κώστα, τον ιερέα που δεκαετίες προσέφερε τις υπηρεσίες του ως εφημέριος στη Ζίτσα διαβάστε ΕΔΩ

Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2011

ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ ΟΙΚΟΠΕΔΩΝ ΣΕ ΔΗΜΟΤΕΣ

Ο Δήμος Ζίτσας με ομόφωνη απόφασή του στις 29 Σεπτεμβρίου, που ξεκίνησε από αίτημα της Βερενίκης, αποφάσισε να προχωρήσει στην παραχώρηση οικοπέδων σε δημότες του χωρίς δημοπρασία.
Περισσότερα διαβάστε ΕΔΩ

ΙΕΡΑ ΛΕΙΨΑΝΑ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΚΑΛΛΙΔΗ












Τμήμα ιερού λειψάνου του Αγίου Γρηγορίου Καλλίδη μεταφέρθηκε την Τετάρτη 19 Οκτωβρίου στην ενορία Ζίτσας.
Τη μεταφορά έκανε ο ηγούμενος της Ιεράς Πατριαρχικής και Σταυροπηγιακής Μονής Βελλάς Ιωαννίνων αρχιμανδρίτης Δοσίθεος την παραμονή της ανακομιδής των ιερών λειψάνων του Αγίου Γρηγορίου, ο οποίος αναγνωρίστηκε ως Άγιος της εκκλησίας μας με Πατριαρχική και Συνοδική Πράξη στις 22 Μαΐου του 2003.
H υποδοχή του ιερού λειψάνου, που παραχώρησε στη Μητρόπολη Ιωαννίνων, μετά από σχετικό αίτημα του οικείου Ποιμενάρχη κ. Θεοκλήτου, ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμος, έγινε στην κεντρική πλατεία της Ζίτσας και στη συνέχεια με επίσημη πομπή και στρατιωτικό άγημα μεταφέρθηκε και αποτέθηκε στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου, τον οποίο ο Γρηγόριος Καλλίδης ως Μητροπολίτης Ιωαννίνων θεμελίωσε στις 25 Μαρτίου του 1890, όπου τελέστηκε ιερά αγρυπνία προς τιμήν του Αγίου.

Την τελετή τίμησαν με την παρουσία τους ο Αντιπεριφερειάρχης Ηπείρου κ. Ιωάννης Καραμπίνας, ο Δήμαρχος Ζίτσας κ. Δημήτριος Ρογκότης, ο πρώην Δήμαρχος κ. Αθανάσιος Βλέτσας, ο πρώην Δήμαρχος κ. Ιωάννης Πρωτόπαππας, οι Αντιδήμαρχοι κ.κ. Ράρρας Φώτιος και Μάντζιος Σπυρίδων, ο Περιφερειακός Σύμβουλος κ. Πρόδρομος Χατζηεφραιμίδης, ο Δημοτικός Σύμβουλος κ. Κων/νος Καραμπίνας και ο Πρόεδρος της Ζίτσας κ. Περικλής Γρίβας παρουσία μεγάλου πλήθους πιστών.
Ο Άγιος Γρηγόριος Καλλίδης γεννήθηκε το 1844 στο Κούμβαο της Αν. Θράκης. Χρημάτισε επίσκοπος Ναζιανζού (1875 – 1879), μητροπολίτης Τραπεζούντος (1879 – 1885), Θεσσαλονίκης (1885 – 1889), Ιωαννίνων (1889 – 1902), Ηρακλείας και Ραιδεστού (1902 -1922) και εκοιμήθη την 23η Ιουλίου του 1925 στην Θεσσαλονίκη.
Κατά την ανακομιδή των λειψάνων του στις 20 Οκτωβρίου του 1979 και την μεταφορά τους από το κοιμητήριο Ευαγγελιστρίας Θεσσαλονίκης στον Ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου βρέθηκαν να ευωδιάζουν και να επιτελούν από τότε και μέχρι σήμερα πλήθος θαυμάτων.
Η μνήμη του εορτάζεται στις 25 Ιουλίου και την 20η Οκτωβρίου εορτάζεται η ημέρα της ανακομιδής των λειψάνων του।
Στιγμιότυπα από την ανακομιδή των λειψάνων μπορείτε να δείτε στο VIDEO

Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2011

ΑΙΟΛΙΚΟ ΠΑΡΚΟ ΣΤΟΝ ΚΑΣΙΔΙΑΡΗ

Με τη σύμφωνη γνώμη της πλειοψηφίας το δημοτικό συμβούλιο Ζίτσας ενέκρινε στη συνεδρίασή του το βράδυ της Τρίτης τη Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων για το αιολικό πάρκο με τον διακριτικό τίτλο «Κασιδιάρης 1» που χωροθετείται στα όρια των δήμων Ζίτσας και Πωγωνίου।
Περισσότερα ΕΔΩ

Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011

ΧΡΥΣΑΝΘΗ ΖΙΤΣΑΙΑ


Φιλολογικό ψευδώνυμο της Χρυσάνθης Λάμπρου Οικονομίδου. Γεννήθηκε στο Πρίντεζι της Ιταλίας το 1902, μεγάλωσε όμως στο χωριό των γονιών της, τη Ζίτσα. Τελείωσε το σχολαρχείο και παντρεύτηκε μικρή τον Κύπριο γεωπόνο Λάμπρο Οικονομίδη. Τα πρώτα χρόνια του έγγαμου βίου της έζησε στα Γιάννενα και το Βόλο, όπου και εξέδωσε την πρώτη ποιητική συλλογή της «Μενεξεδένια δειλινά». Από το 1930 εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Θεσσαλονίκη, όπου και έζησε τα υπόλοιπα χρόνια της. Πέθανε τον Ιούλιο του 1995.

Ποιητικές συλλογές:
«Μενεξεδένια δειλινά», 1929
«Θλιμμένοι σκοποί», 1932
«Χίμαιρες», 1938
«Συμφωνίες», 1948
«Οράματα», 1951
«Λυρικοί δρόμοι», 1955
«Ο θρύλος του Θεογέφυρου», 1956
«Πεντόβολα», 1957
«Τραγούδια της γης μου», 1958
«Προσκύνημα στην Κύπρο», 1960
«Ξάστεροι Ουρανοί», 1961
«Ύμνος στη Μέλισσα», 1961
«Σχεδιάσματα», 1963
«Με τον αχό του τραγουδιού», 1964
«Στάχυα από τον Αγρό μου», 1965
«Παράλληλα», 1967
«Ισμήνη», 1968
«Λήκυθος», 1969
«Ενότητες», 1973
«Ψηφίδες της γλυκείας χώρας Κύπρου», 1974
«Οδοιπορία», 1979
«Συνέπεια», 1982
«Πολυεδρικά», 1986
«Απολογία», 1990
«Επισημάνσεις», 1993

Πεζογραφία:
«Της Ζωής και του Θρύλου» (διηγήματα), 1955
«Φωνές από το Χρόνο» (διηγήματα), 1962
«Βιωμένος λόγος» (πεζογράφημα), 1983

Μελέτες:
«Κύπριες Λογοτέχνιδες» (μελέτη - ανάτυπο), 1963
«Παμβώτιδα» (μελέτη), 1966
«Κύπριες Λογοτέχνιδες» (μελέτη συμπληρωμένη), 1972

Παιδικά βιβλία
:
«Χαρούμενες Ώρες» (ποιήματα - θέατρο), 1955
«Χελιδονίσματα» (ποιήματα - θέατρο), 1959

Ποιήματα δημοσιευμένα στο Translatum:



Χρυσάνθη Ζιτσαία

Ή, τρεις «προδοσίες»

Ηπρώτη γνωριμία μου με την ποιήτρια Χρυσάνθη Ζιτσαία έγινε το1953 στο περίπτερο ΧΡΩΠΕΙ της Διεθνούς Εκθέσεως Θεσσαλονίκης, όπου εργάστηκα εκείνον τον Σεπτέμβρη, με την υποχρέωση να προσφέρουμε στους επισκέπτες το παυσίπονο algon των Χρωματουργείων Πειραιώς, και με την εντολή να καταγράφουμε τα ονόματα όσων δέχονταν αυτό το νέο …θαυματουργό κεφαλαλγικό προϊόν.

Το όνομα της Ζιτσαίας, ως λυρικής παραδοσιακής ποιήτριας, κυκλοφορούσε τότε, δεν θυμάμαι από ποια στόματα, ενώ ποιήματά της διάβαζα κάπου κάπου στην εφημερίδα Μακεδονία την οποία αγοράζαμε μόνο τις Κυριακές. Το ίδιο καλοκαίρι είχα διοριστεί για δεύτερη συνεχή χρονιά, και μάλιστα ως υπαρχηγός, στις παιδικές κατασκηνώσεις της Μέριμνας, στο Μπαξέ Τσιφλίκι, ενώ προηγουμένως είχα παρακολουθήσει υποχρεωτικά επί ένα μήνα μαθήματα ειδικά για παιδιά, στη Σχολή Στελεχών, σε μια αίθουσα της ΧΑΝΘ, αν δεν απατώμαι. Ο μόνος ομιλητής που μου έμεινε στη μνήμη ήταν ο ποιητής Γιώργος Θέμελης, ο οποίος μας δίδασκε ψυχολογία του παιδιού. Ήταν η πρώτη φορά που τον άκουγα,

με συνάρπαζε η ομιλία του, επιθυμούσα να

μην τελειώσει. Εκείνο το καλοκαίρι του ‘53, προέκυψε το πρόβλημα ενός «ύμνου» που θα έπρεπε να

ετοιμάσουμε για την πρόεδρο της Μέριμνας, την κυρία Ουρανία Μποζάνη, επειδή σκόπευε να επισκεφτεί την κατασκήνωσή μας. Η κυρία Μποζάνη ήταν η μεγάλη δημιουργική ψυχή της «Μέριμνας του παιδιού» και ως εκ τούτου της άξιζε να επαινεθεί δεόντως, να εκφράσουν δηλαδή τα παιδιά ομόφωνα την ευγνωμοσύνη τους στην προσωπικότητά της και την μεγάλη προσφορά της στην κοινωνία των παιδιών και στις ανάγκες τους.

Ο κλήρος έπεσε σε μένα, σκάρωσα λοιπόν κουπλέ και ρεφρέν, τα κοτσάρισα σε μια μελωδία γνωστού τραγουδιού, κι όταν ήρθε η πρόεδρος, διακόσια ογδόντα τρυφερά στοματάκια ξεφώνισαν τον «ύμνο»

ωραία, γεγονός που ενθουσίασε και συγκίνησε την κυρία Μποζάνη, όσο για μένα, κόντευα να κλάψω όταν με συνεχάρη και με φίλησε γι’ αυτήν την προσφορά μου σ’ εκείνη. Το ίδιο καλοκαίρι, η αμοιβή μου ως υπαρχηγού, μου έδωσε την ευτυχία ν’ αποκτήσω το πρώτο ρολόι της ζωής μου.

Ας έρθουμε όμως στη γνωριμία μου με την ποιήτρια Χρυσάνθη Ζιτσαία. Η Χρυσάνθη Ζιτσαία-Οικονομίδου καταγόταν από τη Ζίτσα της Ηπείρου, εξ ου και το ψευδώνυμό της. Κύπριος ο άντρας της και ως εκ τούτου το πάθος τής υπεράσπισής της για την Κύπρο, εκεί κι εδώ στη Θεσσαλονίκη, με ομιλίες, γραπτά κείμενα και ποιήματα, ήταν παροιμιώδες. Είχε πολύ τσαγανό η Ζιτσαία, πολλή λεβεντιά, μαζί με μια γλυκύτατη ευγένεια που σε κέρδιζε απ’ την αρχή.

Η μία κόρη της γιατρός, παντρεμένη κι εγκατεστημένη στην Κύπρο -ποτέ δεν τηνγνώρισα- η άλλη κόρη της η Γαλάτεια Οικονομίδου-Μπαλτά, βιολίστρια επί πολλά χρόνια στην Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλο-

νίκης, μητέρα του μαέστρου και συνθέτη Άλκη Μπαλτά - το καμάρι της γιαγιάς Χρυσάνθης.

Καθηλωμένη λοιπόν εγώ στο περίπτερο ΧΡΩΠΕΙ της Διεθνούς Εκθέσεως Θεσσαλονίκης, σε μια πολύωρη ορθοστασία μαζί με μια πλήξη αφόρητη, μοίραζα στον κόσμο το παυσίπονο algon, οπότε ρωτώντας το όνομα μιας κυρίας για να το καταγράψω στο τετράδιο επισκεπτών, είχα την ευχάρι-

στη έκπληξη να γνωρίσω από κοντά την ποιήτρια Χρυσάνθη Ζιτσαία! Της είπα δειλά ότι κι εγώ γράφω... Έδειξε θερμό ενδιαφέρον και μου πρότεινε να γνωρίσει τα ποιήματά μου. Είχε κάτι γλυκά μάτια, το

θερμό κοίταγμά της έμπαινε μέσα σου, μάγευε την ψυχή σου.

Το 1960 ήρθε μια μέρα στο σπίτι –ήμουν ήδη παντρεμένη, με μικρό παιδί- διάβασε τα ποιήματα πίνοντας καφέ, ενθουσιάστηκε, μου πρότεινε να τα εκδώσω κι ότι εκείνη θα με βοηθούσε σ’ αυτή τη διαδικασία.

Ένα πρωί τα πήρα παραμάσχαλα και πήγα στο ραντεβού μας, στην οδό Αγγελάκη15, στα «Καλλιτεχνικά Τυπογραφεία του Ελληνισμού», κάποιου ονόματι Καλουδά, εκεί όπου τα επιμελήθηκε ο ποιητής Τάσος Ν. Πετρής - δεν θυμάμαι καν αν τον είχα γνωρίσει.

Τον τίτλο «Ψυχή και Τέχνη» τον είχαμε βρει μαζί με την Ζιτσαία, τίτλος ατυχής βέβαια, δοκιμιακός εν πολλοίς, όσο για τα ποιήματα, μισά σε έμμετρο στίχο, μισά σε ελεύθερο, ήταν πρωτόλεια και συναισθηματικά, ώστε ο μέγας κριτικός Ανδρέας Καραντώνης να πει στην εκπομπή τού βιβλίου,

από το ραδιόφωνο, ότι «δεν μας δίνουν αφορμή για σχόλια...» (Αργότερα είχε γράψει τρεις κριτικές για βιβλία μου και δύο φορές ουζάραμε μαζί στου Απότσου· εκεί μου γνώρισε και τον Γ. Κατσίμπαλη).

Είχα αποκηρύξει εγκαίρως την πρώτη ποιητική συλλογή μου κι είχα ντραπεί γι’ αυτήν όταν ήρθα σε επαφή και βαθειά γνωριμία με την ποίηση της Ζωής Καρέλλη. Στα μετέπειτα χρόνια είχα αισθανθεί τη

δυσαρέσκεια της Ζιτσαίας για την απομάκρυνσή μου από κείνην και τους δικούς της παραδοσιακούς ρυθμούς, αλλά πώς να το κάνουμε, η «προδοσία» ήταν αναπόφευκτη, παρόλο που μέσα σ’ αυτό το βιβλίο της είχα αφιερώσει ένα ποίημα-ύμνο, σε στίχο παραδοσιακό.

Η Ζιτσαία αγαπούσε πολύ και βοηθούσε τους νέους ποιητές, δίνονταν ολόκληρη. Κάποτε, στην αίθουσα της «Φιλοπτώχου Αδελφότητος Κυριών Θεσσαλονίκης» (έτος ιδρύσεως 1873), στην οδό Ν. Κουκουρλή,

σε μια τιμητική βραδιά για κείνην και την ποίησή της, είχα μιλήσει κι εγώ, τονίζοντας την θερμή φροντίδα της προς τους εκκολαπτόμενους ποιητές.

Η πρώτη επίσκεψή μου στο σπίτι της, στις 40 Εκκλησιές, ήταν σημαδιακή για μένα. Για να μη με αφήσει μόνη στο δωμάτιο, σ’ ένα δωμάτιο με ζεστά στρωσίδια, απλά, σπιτικά, που απέπνεαν φιλοξενία, προσωπικότητα και οικειότητα, έφερε εδεκεί τον τσεσβέ, το καμινέτο κι όλα τα σχετικά του

καφέ κι επάνω σ’ ένα τραπεζάκι τον έψησε παρουσία μου, σαν να γνωριζόμασταν από χρόνια. Η γλυκύτητα του προσώπου της και της ομιλίας της με είχαν σκλαβώσει κυριολεκτικά.

Μια άλλη επίσκεψή μου ήταν απ’ αφορμή μιας σύναξης λογοτεχνών στο σπίτι της, όπου μεταξύ άλλων και η Ζωή Καρέλλη. Όταν η οικοδέσποινα πρότεινε να διαβάσουμε κάτι ο καθένας μας, εγώ που είχα

πάρει μαζί μου ένα ποίημα ανέκδοτο, αφιερωμένο στην Καρέλλη,* έκανα την απρέπεια να το διαβάσω, κι όταν, μετά τα χειροκροτήματα τσάκωσα την έκφραση του προσώπου της Ζιτσαίας, αισθάνθηκα μια άλλη «προδοσία» που της έκανα μέσα στο ίδιο της το σπίτι, αγένεια κι αχαριστία απέναντι

στη γενναιοδωρία της προς εμένα. Πώς να το κάνουμε όμως, όταν ήδη βρισκόμουν αλλού, όταν η συγκλονιστική ποίηση της Καρέλλη μου είχε ανοίξει άλλους δρόμους; Η Καρέλλη σηκώθηκε τότε από τη θέση της, ήρθε προς εμένα, με φίλησε συγκινημένη, ενώ εγώ ήθελα εκείνη τη στιγμή να εξαφανιστώ.

Η τρίτη «προδοσία» μου στη Χρυσάνθη Ζιτσαία ήταν όταν ένα δεκαπενταύγουστο, ημέρα της γιορτής μου, ήρθε μαζί με την κόρη της τη Γαλάτεια να μ’ επισκεφτεί, μ’ ένα κουτί γλυκά. Όσο ήμουν στο πατρικό μου σπίτι, η μητέρα μου επέμενε να με γιορτάζει της Παναγίας κι επομένως να με υποχρεώνει να

δέχομαι τις ευχές από τους επισκέπτες, και ο ιδρώτας να τρέχει ποτάμι, ντάλα καλοκαίρι. Όταν παντρεύτηκα είχα τη χαρά ότι τέρμα αυτό το βασανιστήριο, «ξενοιάσαμε απ’ τις πόλκες» καθώς συνήθιζε να λέει η γιαγιά μου η Ευανθία. Σχεδόν γυμνή μέσα στο σπίτι, να σκάει ο τζίτζικας που λένε, οι

γυναίκες να χτυπούν επίμονα το κουδούνι της πόρτας μας, να μουρμουρίζουν «μπα, δεν είναι εδώ», κι εγώ να κρατώ την αναπνοή μου, ύστερα να κατεβαίνουν τις εξωτερικές σκάλες, ν’ ακούω τάκα τάκα τα τακουνάκια τους, τέλος, να βρίζω από μέσα μου τη γιαγιά μου την Πολυξένη που από το κάτω πάτωμα έσκασε μύτη κι άκουγα να λέει «δεν ξέρω κόρη μου, απάνω ήτανε πριν από λίγο», κι όταν πια εκείνες έφυγαν και μας έφερε τα γλυκά, τα βάλαμε στην παγωνιέρα χωρίς διάθεση ή περιέργεια να δω τι είναι, τη στιγμή μάλιστα που η γιαγιά μου εξεστόμισε «α, εδώ ήσασταν;» μου ήρθε να τη σαβουρντίσω από το σπίτι μας, σα να έφταιγε εκείνη. Αυτή κυρίως η πράξη μου με κυνηγούσε για χρόνια ως μια επονείδιστη συμπεριφορά απέναντι στη γλυκύτατη ποιήτρια Χρυσάνθη Ζιτσαία, σ’ έναν σπουδαίο άνθρωπο,

που με είχε αγαπήσει τόσο - και να σκεφτεί κανείς ότι εκείνο το απόγευμα μέσα στην κάψα του Αυγούστου κατέβηκε, μεγάλης ηλικίας ήδη, από τις 40 Εκκλησιές ως την Αγία Παρασκευή, για το δικό μου μούτρο. Ήθελα από χρόνια να εξομολογηθώ αυτές τις αποκοτιές μου, κι άραγε «αμαρτία

εξομολογουμένη...»; Δεν τα πιστεύω αυτά .

( Μαρία Κέντρου-Αγαθοπούλου Εφημερίδα ΑΥΓΗ 9/10/2011)


Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2011

Η ΖΙΤΣΑ ΤΟΥ 19ου ΑΙΩΝΑ

Η Ζίτσα του 19ου αιώνα- Γένεση και εξέλιξη του εκπαιδευτικού φαινομένου

Εξαιρετικό βιβλίο, πρόκειται για την εργασία του Θ.Δ. Κοσμά και κυκλοφορεί σε μια καλαίσθητη έκδοση 630 σελίδων. Ο. Θεόδωρος Κοσμάς είναι Ζιτσιώτης στην καταγωγή και γεννήθηκε το 1957. Τελείωσε τη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και από το 1982 υπηρετεί ως φιλόλογος στη Β/θμια εκπαίδευση. Τελείωσε τις μεταπτυχιακές σπουδές και ολοκλήρωσε πρόσφατα και τη διδακτορική του διατριβή. Το ενδιαφέρον του για τη νεότερη ιστορία και η αγάπη του για το χωριό του, τον έκαναν να ασχοληθεί συστηματικά με την τοπική ιστορία της Ζίτσας. Καρπός αυτής της μακρόχρονης, συστηματικής και επίπονης επιστημονικής έρευνας του Θ. Κοσμά είναι το βιβλίο που σας παρουσιάζω. Μέσα από τις σελίδες του αναδύεται η Ζίτσα του περασμένου αιώνα. Η Ζίτσα απετέλεσε έναν αξιόλογο περιφερειακό εκπαιδευτικό θύλακα που τα αποτελέσματά του υπερέβησαν της τοπικής κοινωνίας με πολλαπλά ενεργητική επίδραση στην ευρύτερη περιοχή των Κουρέντων και γενικότερα στη μητροπολιτική επαρχία Ιωαννίνων (Θ.Κοσμάς Η Ζίτσα του 19ου αιώνα-Γένεση και εξέλιξη του εκπ/κού φαινομένου, σελ. 503)
Ας θυμηθούμε ότι είναι εποχή οθωμανικής κυριαρχίας και η περίπτωση ωστόσο της Ζίτσας είναι ιδιάζουσα με τα σχολεία που λειτουργούν- (Γιάννενα και χωριά του Ζαγορίου έχουν να επιδείξουν κάτι παρόμοιο).
Το βιβλίο του Θ. Κ είναι ένα χρήσιμο, κατατοπιστικό αλλά και γοητευτικό. Περιλαμβάνει πλήθος σημειώσεων, υλικό πολλές φορές δυσεύρετο , συνθέτει τις επιμέρους πληροφορίες για να σκιαγραφήσει αδρά ένα πορτρέτο της Ζίτσας από το εκπαιδευτικό μοντέλο μέχρι την παρουσίαση εικόνων της Ζιτσιώτικης κοινωνίας ευεργετών-εκπαιδευτικών .
Η απουσία του τουρκικού στοιχείου και η διατήρηση του καθεστώτος του ελευθεροχωρίου αφήνει περιθώρια πνευματικής ανάπτυξης, η ύπαρξη εκπαιδευτικής δραστηριότητας συνεπικουρείται από κληροδοτήματα και δωρεές ευεργετών. Για όλον αυτό τον πλούτο που μας χαρίζει «Η Ζίτσα του 19ου αιώνα- Γένεση και εξέλιξη του εκπαιδευτικού φαινομένου» του Θ. Κοσμά είναι ασφαλώς ένα βιβλίο που απευθύνεται σε όλους μας: στους απλούς αναγνώστες και φίλους του χωριού αλλά και στους επιστήμονες ερευνητές και μελετητές. Ο καθένας μπορεί να το χαρεί με το δικό του τρόπο. Γι’ αυτούς τους λόγους πρέπει να ενισχυθεί η προσπάθεια του Θ.Κ ηθικά και υλικά και να ενθαρρυνθούν κι άλλοι να τον μιμηθούν.
Υπάρχει ωστόσο και κάτι ακόμα πολύ πιο σημαντικό, δείχνει ότι η αγάπη για τον τόπο μας γίνεται βαθύτερη, στερεότερη αλλά και αποτελεσματικότερη, όταν στηρίζεται στο μεράκι, στη δουλειά και στη γνώση, στο ενδιαφέρον και στην έρευνα για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μας.
Το βιβλίο του Θ.Κ ελπίζομε πως θα πάρει τη θέση του σε κάθε Ζιτσιώτικη και Ηπειρώτικη βιβλιοθήκη και μπορεί όποιος επιθυμεί να το προμηθευτεί να επικοινωνήσει με το συγγραφέα στη διεύθυνση

ΚΟΣΜΑΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ

ΚΑΠΕΤΑΝ ΒΕΪΚΟΥ 4

454 45 ΙΩΑΝΝΙΝΑ

τηλ। 26510 21143

Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2011

ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΚΑΛΛΙΔΗΣ

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

ΖΙΤΣΗΣ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Γνωρίζουµε στους ευσεβείς χριστιανούς ότι την Τετάρτη 19 Οκτωβρίου και ώρα 18.30', η ενορία Ζίτσας υποδέχεται τµήµα λειψάνου του νέου Αγίου Γρηγορίου
Καλλίδη, ο
οποίος εχρηµάτισε και ΜητροπολίτηςΙωαννίνων.

Η υποδοχή θα γίνει στην κεντική πλατεία του χωριού και με επίσημη πομπή το ιερό λείψανο θα µεταφερθεί και αποτεθεί στον ενοριακό ναό του Αγίου Νικολάου Ζίτσας, όπου θα τελεσθεί Εσπερινός µε Αρτοκλασία και Θεία Λειτουργεία.

Καλούμε τους ευσεβείς χριστιανούς να µετάσχουν στο πνευµατικό αυτό γεγονός, αποκοµίζοντας την ευλογία του Αγίου.

Εκ της Ενορίας