Ενώ μαίνονταν οι μάχες στο Μπιζάνι, έφτασε στη Ζίτσα το Νοέμβριο του 1912 ένα τουρκικό σώμα υπό το Τσαβήτ –Πασά, καταπονημένο και αποδεκατισμένο από τις μάχες με τους Σέρβους στη ΒΔ Μακεδονία. Οι άνδρες του στρατωνίστηκαν άλλοι στο Μοναστήρι του Αϊ- Λια κι άλλοι σε σπίτια του χωριού. Η όλη συμπεριφορά τους αυτό το διάστημα ήταν καλή. Όχι γιατί οι Τούρκοι είχαν γίνει καλύτεροι, αλλά γιατί έβλεπαν τώρα να πλησιάζει το τέλος τους. Πεινασμένοι καθώς ήταν, αναγκάζονταν να ζητιανεύουν κρυφά από το διοικητή τους λίγο ψωμί από τους χωριανούς, λέγοντας ικετευτικά bit as ekmek (λίγο ψωμί) κι ακόμα να σφάζουν και να τρώνε, όσα από τα μεταγωγικά τους ζώα ήταν ετοιμοθάνατα, ενώ οι αρρώστιες τους θέριζαν.
περισσότερα ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου