Η Ζίτσα μέσα από το φωτογραφικό φακό του Γιώργου Δρόσου

Οδοιπορικό στη Ζίτσα του περασμένου αιώνα αποτελεί η έκθεση φωτογραφιών του αείμνηστου φωτογράφου Γιώργου Δρόσου που πραγματοποιείται στην αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου της Τ.Κ. Ζίτσας από τον τοπικό Πολιτιστικό Σύλλογο.

Τα εγκαίνια της έκθεσης που θα διαρκέσει έως την Κυριακή (20/08/2017) πραγματοποιήθηκαν το απόγευμα της Τετάρτης (16/08/2017) παρουσία της οικογένειας του αείμνηστου φωτογράφου, του Δημάρχου Ζίτσας Μιχάλη Πλιάκου, Αντιδημάρχων, Δημοτικών Συμβούλων, Προέδρων-Εκπροσώπων Τοπικών Κοινοτήτων, Εκπροσώπων Φορέων και Συλλόγων και δεκάδες κόσμου.

Χαιρετισμό στην εκδήλωση απεύθυναν η Αντιδήμαρχος Παιδείας, Πολιτισμού & Αθλητισμού Γιαννούλα Γεωργούλη και η Πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Ζίτσας Αγγελική Καραμπίνα, ενώ για τη ζωή και το έργο του αείμνηστου Γιώργου Δρόσου μίλησε ο φιλόλογος Ντίνος Κοσμάς (Ακολουθεί ολόκληρη η ομιλία  παρακάτω). Ακολούθως, εμφανώς συγκινημένη η κόρη του αείμνηστου φωτογράφου, Βαρβάρα, μετέφερε τις ευχαριστίες ολόκληρης της οικογένειας ( Παρακάτω η ομιλία της).

Όσοι επισκεφθούν  την έκθεση, (είναι ανοιχτή καθημερινά από 19:00μ.μ. έως 22: 00 μ. μ.) έχουν την ευκαιρία μέσα από τις 200 και πλέον φωτογραφίες του Γιώργου Δρόσου είτε να θυμηθούν, είτε να γνωρίσουν την καθημερινότητα της Ζίτσας, στα μέσα του περασμένου αιώνα.

Ο Γιώργος Δρόσος με το φωτογραφικό του φακό απαθανάτιζε στιγμιότυπα  της καθημερινής ζωής των κατοίκων της Ζίτσας, τοπία, κτίρια, γειτονιές και μαχαλάδες αφήνοντας έτσι, πολύτιμα ντοκουμέντα για την «ταυτότητα» της τότε εποχής.

Ομιλία Βαρβάρας Δρόσου

Καλησπέρα σας!

Κατά πρώτον θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους τους χωριανούς για την τιμή που κάνατε στον Γεώργιο Δρόσο, τον πατέρα μου, να διοργανώσετε αυτήν την έκθεση φωτογραφίας και περισσότερο τον πολιτιστικό σύλλογο Ζίτσας για την υπέροχη και κοπιαστική αυτή εκδήλωση.

Ο πατέρας μου ήταν ένας άνθρωπος που αγαπούσε πραγματικά την φωτογραφία! Έλεγε: Η φωτογραφία φυλακίζει τον χρόνο .Ασχολήθηκε από νεαρή ηλικία, περίπου 16 ετών. Τις πρώτες του φωτογραφίες, όπως μου έλεγε τις τύπωνε με το φως της ημέρας ανοίγοντας ένα πορτάκι σε ένα ξύλινο κλειστό κουτί. Αγαπούσε πολύ την δουλειά του και το χωριό του. Ήταν καλλιτέχνης με όλη την έννοια της λέξης γιατί η απόδοση της φωτογραφίας με τα μηχανήματα και τα μέσα εκείνης της εποχής εξαρτιόταν από το ταλέντο, το μεράκι και την προσωπικότητα του κάθε καλλιτέχνη.

Θα ήθελα όμως να σας πω δυο λόγια για τον άνθρωπο Γεώργιο Δρόσο και τις αρχές που μου δίδαξε. Ανεξάρτητος, δημοκρατικός, φιλελεύθερος άνθρωπος, δίκαιος, πολύ πρωτοποριακός για την εποχή του, διάβαζε υπερβολικά. Τον θυμάμαι καθημερινά με μια στοίβα εφημερίδες, μου έλεγε οι άνθρωποι έχουν όλοι την ίδια αξία, δεν πρέπει να τους υποτιμάς, ανεξάρτητα καταγωγής, τζακιού και οικονομικών. Γιατί οι ίδιοι με τις ανάλογες συνθήκες μπορούν να γίνουν πλούσιοι ή φτωχοί, άρχοντες ή απλοί άνθρωποι.

 Ήταν δίκαιος και μπορώ να πω από τους πρώτους φεμινιστές. Την γυναίκα την είχε στην ίδια θέση με τον άνδρα, ίδια δικαιώματα, σεβασμό και αγάπη. Το πρώτο που έλεγε ήταν να μορφώνεστε, η μόρφωση είναι χρυσό βραχιόλι στο χέρι του ανθρώπου. Καλός πατέρας και οικογενειάρχης. Δεν θέλω να σας κουράσω άλλο, όπως έλεγε τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Ήταν ένας πραγματικός άνθρωπος και καλλιτέχνης με Α κεφάλαιο.

Ευχαριστώ πολύ!

Ομιλία Ντίνου Κοσμά

Κυρίες και κύριοι, αγαπητοί συγχωριανοί,

Σκοπός της αποψινής εκδήλωσης, όπως γνωρίζετε ήδη, είναι να αποδοθεί τιμή στο μεταπολεμικό φωτογράφο της Ζίτσας, το Γεώργιο Δρόσο.

Ο Γεώργιος Δρόσος, δεύτερο από τα τέσσερα παιδιά του Πέτρου και της Αικατερίνης Δρόσου, γεννήθηκε περί το 19288 στο Κάιρο, όπου είχε μεταναστεύσει ο πατέρας του σε αναζήτηση καλύτερης τύχης.

Στη συνέχεια η οικογένεια εγκαταστάθηκε στη Ζίτσα, όπου ο Γεώργιος έζησε τα παιδικά και τα εφηβικά του χρόνια. Οι ανάγκες του βιοπορισμού τον κατηύθυναν στην άσκηση του εμπορίου ψιλικών ειδών, αρχικά σε πλανόδια βάση και στη συνέχεια με κέντρο εγκατάστασης το ισόγειο της πατρικής του οικίας, προς την πλευρά του δρόμου.

Σύντομα όμως φαίνεται πως τον κέρδισε η τέχνη της φωτογραφίας, στην οποία επιδόθηκε με ζήλο και την οποία υπηρέτησε για πάρα πολλά χρόνια με ακαταπόνητη δραστηριότητα. Ήδη στα χρόνια του εμφυλίου, όντας οπλίτης του λεγόμενου Εθνικού Στρατού, είχε εφοδιαστεί με την πρώτη του φωτογραφική μηχανή και μετά την αποστράτευσή του στράφηκε οριστικά στην άσκη­­ση του φωτογραφικού επαγγέλματος, μετατρέποντας το ψιλικατζίδικο σε αυτο­σχέδιο εργαστήριο φωτογραφίας και κέντρο των φωτογραφικών του εξορμήσεων στην ευρύτερη περιοχή της Ζίτσας, ακόμη και στα Ιωάννινα.

Άοκνος, δραστήριος, καταδεκτικός, με ιδιαίτερη αίσθηση του χιούμορ, ευφυέστατος και με ευγένεια χαρακτήρα, «χσός» και «σπιρτένιος»  αποκαλούμενος, κατάφερε να γίνει αποδεκτός όχι μόνο στην τοπική κοινωνία αλλά και ευρύτερα, διατηρώντας άριστες κοινωνικές σχέσεις με όλους. Χάρη στο χαρακτήρα του και το έμφυτο εμπορικό του δαιμόνιο κατάφερε συν τω χρόνω να σταθεροποιηθεί επαγγελματικά και να διευρύνει τον κύκλο εργασιών του, δημιουργώντας έτσι τις προϋποθέσεις για μεταφορά της επαγγελματικής του στέγης στα Ιωάννινα και για οικονομική ευδοκίμηση.

Το 19566 νυμφεύθηκε τη Δήμητρα Μακρή από τη Λιγοψά και απέκτησε τρία τέκνα, τη Βαρβάρα, τον Πέτρο, που δυστυχώς χάθηκε πρόωρα – ευτυχώς που ο Γιώργος δεν ζούσε, ώστε να πιει το πικρό αυτό ποτήρι – και το Θανάση. Έφυγε από τη ζωή το 2004 σε ηλικία 766 ετών, αφήνοντας πίσω του ένα δυσαναπλήρωτο κενό.

Ο Γιώργος Δρόσος ως φωτογράφος δεν έλειψε από καμιά εκδήλωση του δημόσιου και ιδιωτικού βίου των Ζιτσαίων, έδινε πάντοτε το παρόν σε όλες τις κοινωνικές δραστηριότητες. Απαθανάτισε κάθε είδους εικόνες: γάμους, βαφτίσεις, πανηγύρια, θρησκευτικές εορτές, παρελάσεις, γλέντια, μαθητικές δραστηριότητες, οικογενειακά πορτρέτα, παρέες, μεμονωμένα πρόσωπα, φυσικά τοπία ιδιαίτερου κάλλους σε όλες τις εποχές, μνημεία ιστορικού ενδιαφέροντος για τη Ζίτσα, οικίες, σκηνές της αγροτικής και κτηνοτροφικής ζωής, στιγμιότυπα του τρύγου, επαγγελμα-τικές ενασχολήσεις, εθιμικά δρώμενα, παιδικά παιχνίδια κλπ.

Με το φακό του, δεν είναι υπερβολή να πούμε, αιχμαλώτιζε τη στιγμή, ορθώνοντας αναχώματα στην επέλαση του πανδαμάτορος χρόνου, ανακόπτοντας την καταλυτική φθοροποιό του επενέργεια και διασώζοντας με τον τρόπο αυτό πολύτιμες μνήμες του παρελθόντος, τις οποίες άφησε ως παρακαταθήκη στις επερχόμενες γενιές.

Από την άποψη αυτή το έργο του κρίνεται ιδιαίτερα σημαντικό, στο βαθμό που διαφύλαξε πλήθος πληροφοριών ιστορικού, λαογραφικού, κοινωνιολογικού και ανθρωπολο­γικού χαρακτήρα, που μας δίνουν σήμερα τη δυνατότητα να ανασυνθέσουμε καλύτερα την εικόνα του παρελθόντος. Ο ίδιος ενστερνιζόταν απόλυτα το γνωστό κινέζικο γνωμικό, ότι μια φωτογραφία αξίζει όσο χίλιες λέξεις, γι’ αυτό και δημιούργησε ένα πληθωρικό αρχείο, η ύπαρξη του οποίου, παρόλο που μεγάλο μέρος του είναι διασκορπισμένο και δεν είναι δυνατόν να συγκεντρωθεί εξολοκλήρου, εξασφαλίζει στη Ζίτσα έναν όγκο αξιολογότατου φωτογραφικού υλικού, πολλαπλά αξιοποιήσιμου, χωρίς το οποίο το χωριό μας αναμφίβολα θα ήταν φτωχότερο.

Ας θεωρηθεί λοιπόν η παρούσα εκδήλωση ως ελάχιστος φόρος τιμής στο φωτογράφο του Γιώργο Δρόσο και στο πλούσιο έργο που επιτέλεσε για λογαριασμό της κοινότητας, μικρό τμήμα του οποίου εκτίθεται εδώ και θα έχετε την ευκαιρία να εκτιμήσετε μόνοι σας.

Σας ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σας.