Το ξαναντάμωμα.

Μια φωτογραφία απ΄τα παλιά, πάντως πριν το 1975 (ίσως 1972/1973).

Μαζευτήκαμε κάμποσοι. Εκεί στην κορφή του Άη Λια το βράδυ της γιορτής του, 20 του Ιούλη. Κει που θωρείς από ψηλά κοντινά και μακρινά χωριά κι άλλα κρυμμένα, τα φαντάζεσαι όμως πού είναι, όλα τους μικρές πατρίδες μικρών εμιγκρέδων, που ανηφόριζαν κείνα τα χρόνια, το 1975, λίγο πριν-λίγο μετά, κατά το μεγαλοχώρι, τη Ζίτσα.

Εκείνα τα χρόνια… Ποδιά μακριά και κούρεμα αμερικάνικο, της ψιλής. Η βέργα αντάμα με το θεό: «Συ που κόσμους κυβερνάς και παντού ζωή σκορπάς». Κατά τα άλλα οικοτροφείο-Σχολειό, Σχολειό-οικοτροφείο και κάπου κάπου σινεμάς «μπέχο» Τ.Ε.Α. και Πρόνοια, αν μας άφηναν οι «τρανοί». Και φτώχεια πολλή…

Κι ύστερα πέρασαν τα χρόνια. Κάποιος από μας έριξε την ιδέα του ξαναντα­μώ­ματος. Σαν φτάναμε ανάρια-ανάρια στη μάζωξη, έψαχνε ο καθένας μας τα πρόσωπα που ξανάβλεπε μετά από τριανταπέντε-σαράντα χρόνια. Μιάμιση γενιά βλέπεις. Κι ύστερα, χαμόγελα, αγκαλιές, πειράγματα, κουβέντες αυθόρμητες, όπως τότε όντας παιδιά με τα ίδια χνώτα, τα ίδια γονικά, τα ίδια χρόνια.

Και είπαμε τόσα πολλά για μας, τη ζωή μας, τις δουλειές μας, τις φαμίλιες μας, τα ζόρια και τις χαρές μας από τότε ίσαμε σήμερα. Και είπαμε και για κείνη τη μακρινή ζωή, για ανθρώπους καλούς και κακούς, για δασκάλους και τυραννίσκους, που άλλοι σημάδεψαν τρυφερά κι άλλοι τραυματικά την πρώιμη νιότη μας.

Μαζευτήκαμε κάμποσοι. Την άλλη φορά θἄρθουν κι αυτοί που δεν ήρθαν. Εκτός από τα τρία παιδιά που έφυγαν αδόκητα κι ένα ακόμη νωρίτερα, που δεν πρόλαβε να θωρήσει τη ζωή…

Φεύγοντας, προχωρημένο μεταμεσονύχτι, δώσαμε όλοι μας μια υπόσχεση: το ξαναντάμωμα. Να «κρατήσουμε τη ζωή μας», το σπινθήρισμα στις κόρες των ματιών μας, όπως τότε το 1975, λίγο πριν-λίγο μετά.

                                                                  Ζίτσα, 20 του Ιούλη 2013-07-29

                                                                 

                                                                              Γιάννης Τζίνας