ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΕΚΘΕΣΗΣ

Την Τετάρτη 16 Ιανουαρίου , ώρα 18:30, στη Δημοτική Πινακοθήκη Ιωαννίνων , Κοραή 1 Ιωάννινα θα γίνουν τα εγκαίνια της έκθεσης με θέμα: Κώστας Μαλάμος- Ιωάννα Μητσέα- Μαλάμου "τα 100 χρόνια" .  Όπως είναι γνωστό ο Κώστας Μαλάμος κατάγονταν από τη Ζίτσα.
Η έκθεση θα διαρκέσει από 16/1 έως  16/3/2013.
Ώρες επίσκεψης: Δευτέρα κλειστά. Τρίτη, Πέμπτη : 8.00 - 15.00,  Τετάρτη, Παρασκευή 8.00- 21.00
Σάββατο, Κυριακή 10.00 - 13.00 & 18.00 - 21.00

Κώστας  Μαλάμος

Γεννημένος στην Αίγυπτο, όπου οι γονείς του είχαν αυτοεξοριστεί για να αποφύγουν διώξεις των Τούρκων, έζησε τα παιδικά του χρόνια στη Ζίτσα, στην οποία εγκαταστάθηκε η οικογένεια του μετά την απελευθέρωση της Ηπείρου. Το 1931 ήρθε στην Αθήνα με υποτροφία του ιδρύματος Α.Φιλίτη και τον επόμενο χρόνο έγινε δεκτός στην ΑΣΚΤ (1932-1937) με δασκάλους του Π.Μαθιόπουλο, Ο.Αργυρό και Κ.Παρθένη. Μετά την αποφοίτησή του, άνοιξε στην Αθήνα φροντιστήριο ζωγραφικής, το οποίο εγκατέλειψε το 1938, όταν διορίστηκε στο καλλιτεχνικό τμήμα του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου, θέση από την οποία τον απέλυσε η κατοχική κυβέρνηση. Το 1943 διορίστηκε καθηγητής στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και το 1944 του ανατέθηκε η διεύθυνση του παραρτήματος της ΑΣΚΤ που ιδρύθηκε στον Πύργο της Τήνου, αλλά η μη αποδοχή του δεύτερου αυτού διορισμού του, είχε σαν αποτέλεσμα την εκ νέου απόλυσή του. Το 1946 ανέλαβε τη διδασκαλία των Τεχνικών στο Κολέγιο Αθηνών και την ίδια χρονιά του απονεμήθηκε υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης για να συνεχίσει τις σπουδές του στο Παρίσι, υποτροφία που δεν αποδέχθηκε λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων. Από το 1958 και για πέντε περίπου χρόνια δίδαξε σχεδιασμό γραμμάτων στο Ελεύθερο Σπουδαστήριο Καλών Τεχνών (Σχολή Βακαλό). Ζωγράφος της σύγχρονης καθημερινής πραγματικότητας, απεικονίζει στα έργα του τη ζωή, την ιστορία, τα πάθη, τον περιβάλλοντα χώρο του ελληνικού λαού. Τοπία – Σπίτια στο Μέτσοβο, Η Αθήνα από το Λυκαβηττό, προσωπογραφίες Άννα, Από Αλεξανδρινή φωτογραφία, Κ.Παλαμάς, Τ.Μιχελής, Νεκρές φύσεις, Στο εργαστήριο, Καρέκλα με σπασμένη προτομή, απεικονίσεις του ανθρώπινου πόνου και μόχθου, Μετά την εκτέλεση, η σειρά Φευγιό, η σειρά Μεταλλωρύχοι Μαντέμ Λάκο, εικόνες από τις γειτονιές της Αθήνας ή όψεις της αγαπημένης του Ηπείρου, Η Αστράκα, Πίνδος, Περιστέρι, Παμβώτιδα, Άραχθος, είναι τα θέματα μέσα από τα οποία εκφράζονται όχι μόνο ο προβληματισμός του γύρω από τις ζωγραφικές αξίες – φως, χρώμα, ύφος- αλλά και τα προσωπικά του βιώματα, είτε αυτά είναι αγωνίες για όσα συγκλονίζουν το περιβάλλον του, είτε ήρεμες γεμάτες νοσταλγία και περισυλλογή προσωπικές στιγμές. Χωρίς να απομακρύνεται ποτέ από την αναπαραστατική ζωγραφική, και με κύριο εκφραστικό μέσο το χρώμα, κατορθώνει να δημιουργήσει μια τέχνη καθαρά προσωπική, όπου συχνά η ρεαλιστική γραφή δεν είναι μια απλή καταγραφή του εξωτερικού κόσμου, αλλά καταλήγει σε προσπάθεια ερμηνείας του, προσδίδοντας εσωτερικό περιεχόμενο στο έργο του. Το φως, ως ενεργοποιό στοιχείο του χρώματος, θα αποτελέσει, από τα σπουδαστικά ακόμη χρόνια του, πρωταρχικό εργαλείο διαμόρφωσης της εικόνας. Πλειάδα θερμών χρωματικών τόνων προσδίδει στους πίνακές του ευαισθησία και λυρισμό, ενώ άλλες φορές η ένταση του χρώματος και οι απότομες εναλλαγές του διαμορφώνουν έναν εξπρεσιονιστικό χαρακτήρα. Τα τοπία του δίνουν, πριν από τον πόλεμο, την ειρηνική εικόνα του γύρω κόσμου με χρώματα φωτεινά, διαμορφωμένα με αρμονικούς τόνους κατά επίπεδα, ενώ μεταπολεμικά, συμμετέχοντας στα πάθη του λαού μας, αναδίδουν δραματικό περιεχόμενο με τόνους σκούρους και σκοτεινούς. Γύρω στο 1965, σ’ένα μοναδικό συνδυασμό υπαιθρισμού και ρεαλιστικής γραφής, δημιουργεί τη σειρά των νεοκλασικών σπιτιών της Αθήνας. Η ελεύθερη ζωγραφική, η οποία δεν περιορίζεται από τη γεωμετρική διάταξη που επιβάλλει η αρχιτεκτονική, αξιοποιεί όλες τις δυνατότητες του φωτός, ενώ η πιστότητα στην απόδοση τονίζει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά κάθε κτίσματος, καθιστώντας τα «προσωπογραφικές» εικόνες. Και ενώ άλλες φορές οι έντονες χρωματικές εναλλαγές δίνουν τον εξπρεσιονιστικό χαρακτήρα στα έργα του, τα νεοκλασικά σπίτια, με τη νεκρική σιωπή που τα περιβάλλει, αποπνέουν μια μεταφυσική διάθεση, την ίδια που συχνά συναντάμε στις νεκρές φύσεις του. Για το ζωγράφο, που πάντα έζησε έντονα τον προβληματισμό των καιρών του, τα έργα αυτά, μάρτυρες μιας άλλης εποχής, δεν είναι παρά πράξεις διαμαρτυρίας για ότι όμορφο η ανθρώπινη ύπαρξη δημιούργησε, χρησιμοποίησε, εγκατέλειψε και τελικά κατέστρεψε. Σε όλη τη διάρκεια της δημιουργικής του πορείας ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την προσωπογραφία, την οποία απεικονίζει με την ίδια ρεαλιστική διάθεση, ποτέ με λυρικές τονικές διαβαθμίσεις του χρώματος και ποτέ με εξπρεσιονιστικές εκρήξεις, όπως άλλωστε και στην υπόλοιπη θεματογραφία του. Επιστέγασμα της εικαστικής του έκφρασης αποτελεί η Ομαδική προσωπογραφία, έργο που φιλοτέχνησε μεταξύ των ετών 1984-1989 κατά το πρότυπο του Atelier του G.Courbet, στο οποίο απεικονίζει τους συναδέλφους του της «Γενιά του ‘30», αποτίνοντάς τους φόρο τιμής για όσα έπραξαν για την ανάδειξη μιας τέχνης αυθεντικά ελληνικής. Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον ασχολήθηκε από το 1960 με την εικαστική ανάπτυξη της ιδιαίτερης πατρίδας του, φροντίζοντας για τη δημιουργία Πινακοθήκης στα Γιάννενα και συλλέγοντας έργα τα οποία σήμερα αποτελούν τον πυρήνα του υπό ίδρυση Μουσείου. Το 1972 του απονεμήθηκε το Β’ Κρατικό βραβείο ζωγραφικής, το 1984 Μετάλλιο από τους Δήμους Αθηναίων και Ιωαννίνων, το 1992 ήταν υποψήφιος του βραβείου UNESCO για την Ειρήνη και το 1994 για το βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών. Έχει παρουσιάσει το έργο του σε ατομικές («Αττικό Αίθριο 1970, «Χίλτον» 1972, «Αργώ» – Λευκωσία 1974, «Αργώ» 1977, 1994, «Κοχλίας» – Θεσσαλονίκη 1978, «Εργαστήρι 17» – Γιάννενα 1978, Π.Δ.Λάρισας 1984, 1997, Π.Κ.Δ.Ιωαννίνων 1991, Π.Δ.Καρδίτσας 1998, “Wigmore Fine Art” – Λονδίνο 1998 κ.α.) και έχει πάρει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις (Πανελλήνιες 1948, 1952, 1960, 1963, 1967, 1969, 1975, 1987, Άγκυρα 1962, Κωνσταντι-νούπολη 1962, Μπιενάλε Ανκόνας 1967, Salon de l’Art Libre – Παρίσι 1967, 1968 – Βουκουρέστι 1969, 1977, Contemporary Greek Painters and Print Makers “National Gallery of Ireland” – Δουβλίνο 1979, Μπιενάλε Χαρακτικής, Λιουμπλιάνα 1981, Οι ζωγράφοι και τα Νεοκλασικά «Αέναον» 1994, Εικαστικό Αφιέρωμα «Γκάζι» 1997, κ.α.). Έργα του βρίσκονται στην ΕΠΜΑΣ, στις Π.Δ. Αθηναίων, Λάρισας, Ιωαννίνων, στην Πινακοθήκη Αβέρωφ, στις Τράπεζες Εργασίας, Πίστεως, Εθνική, Κτηματική κ.α. Έχει φιλοτεχνήσει αγιογραφίες στους ναούς του Αγ.Νικολάου Μετσόβου και του Νοσοκομείου του Ιδρύματος Εργατών Θαλάσσης και τοιχογραφίες στο Τουριστικό Περίπτερο των πηγών του Λούρου. Έδωσε διαλέξεις και δημοσίευσε άρθρα για καλλιτεχνικά θέματα («Παρατηρήσεις για τον Γκρέκο», Τετράδια Ευθύνης 31 Δεκ.1991 κ.α.). Είναι μέλος του ΕΕΤΕ, του Δ.Σ. του οποίου διετέλεσε μέλος και πρόεδρος (1980).

Ιωάννα Μητσέα- Μαλάμου 

Η Ιωάννα Μητσέα - Μαλάμου, έφυγε από κοντά μας σε ηλικία 91 χρόνων. Η πολυτάλαντη δημιουργός άφησε την τελευταία της πνοή το πρωί της περασμένης Τρίτης, στο σπίτι της στην Αθήνα. Η κηδεία της έγινε χτες το απόγευμα στη Ζίτσα Ιωαννίνων, τον αγαπημένο της τόπο.

Η Ιωάννα Μητσέα – Μαλάμου, σύζυγος του γνωστού ζωγράφου Κώστα Μαλάμου, γεννημένη το 1913,  σπούδασε ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών με δασκάλους τους: Π. Μαθιόπουλο, Ο. Αργυρό και Κ. Παρθένη. Το πλούσιο σε όγκο έργο της περιλαμβάνει πολυπρόσωπες σκηνές από την καθημερινή ζωή, τοπία και νεκρές φύσεις. Το αγαπημένο της όμως θέμα ήταν οι ανθογραφίες με παστέλ. Στις συνθέσεις της υιοθέτησε μιαν ακαδημαϊκή ρεαλιστική τεχνοτροπία, ενώ αναγνωρίζονται και ορισμένα στοιχεία που σχετίζονται με τις κατακτήσεις των μεταϊμπρεσιονιστικών καλλιτεχνικών κινημάτων. Για την προσφορά της τιμήθηκε με το Μετάλλιο της Πόλης του Παρισιού (1969), με το Μετάλλιο του Δήμου Αθηναίων (1973) και του Δήμου Πειραιά (1976).