Μετά τον τρύγο τι;

Γράφει: Κώστας Καραμπίνας  , Δημοτικός Σύμβουλος Δήμου Ζίτσας

     Ο φετινός τρύγος ήταν ομολογουμένως ο καλύτερος που έχουν βιώσει οι αμπελουργοί της αμπελουργικής ζώνης της Ζίτσας τις τελευταίες δεκαετίες.

     Η ψυχρή Άνοιξη, κατά τα πρώτα στάδια της βλάστησης, συνέβαλε ώστε να μην αναπτυχθεί περονόσπορος που προσβάλλει όλα τα πράσινα μέρη του φυτού και στη συνέχεια το θερμό και ξηρό Καλοκαίρι βοήθησε ώστε να έχουμε μια εξαιρετική ποιότητα σταφυλιών χωρίς ωίδιο και  βοτρύτη με υψηλή περιεκτικότητα σε σταφυλοσάκχαρο.

     Προοιωνίζεται λοιπόν η παραγωγή εξαιρετικής ποιότητας κρασιών από τα οινοποιεία της περιοχής που απορρόφησαν ολόκληρη την παραγωγή της Ντεμπίνας και του Βλάχικου.

     Υπό διαφορετικές οικονομικές συνθήκες θα πίστευε κανείς ότι με την ποιότητα του περυσινού και του φετινού κρασιού τα τρία οινοποιεία της ζώνης δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα διάθεσης των προϊόντων τους. Όμως τώρα που βρισκόμαστε στην καρδιά της οικονομικής κρίσης, με τα οικονομικά μέτρα που θα ισχύουν από το 2013 και μετά, που μέχρι το 2016 θα αφαιρέσουν από το διαθέσιμο εισόδημα των πολιτών άλλα 18,8 δισεκατομμύρια €, ποιά εσωτερική αγορά θα έχει τη δυνατότητα να καταναλώσει κρασί τη στιγμή που αδυνατεί να καλύψει άλλες άμεσες βιοτικές ανάγκες;

     Επομένως η λύση πρέπει ή μάλλον έπρεπε από χρόνια πριν να είναι οι εξαγωγές. Θα πρέπει, από όλους τους φορείς, να γίνει επίμονη και συστηματική προσπάθεια να εξαχθεί το κρασί της περιοχής μας σε αγορές που να το πληρώσουν σε αξιοπρεπείς τιμές όπως αξίζει στην ποιότητα του προϊόντος. Φέτος τα οινοποιεία έχουν στα χέρια τους για όπλο ένα πολύ καλό προϊόν που μπορεί να λειτουργήσει ως άξιος πρεσβευτής της περιοχής μας.

     Για να μπορέσει ένα προϊόν να διατηρήσει τους αγοραστές του, χρειάζεται να έχει μια σταθερή καλή ποιότητα. Αυτή την καλή ποιότητα καλούνται να τη διασφαλίσουν από τη μια οι παραγωγοί , εφαρμόζοντας όλες τις καλλιεργητικές  μεθόδους και φροντίδες που η εμπειρία των ιδίων και οι υποδείξεις των επιστημόνων γεωπόνων επιβάλλουν, και από την άλλη τα οινοποιεία αξιοποιώντας όλα τα τεχνικά μέσα και τη γνώση που προσφέρει η επιστήμη της οινοποίησης. Άρα χρειάζεται συνεργασία μεταξύ των παραγωγών και των οινοποιών -εμπόρων για το καλό της περιοχής.

     Για να πετύχουμε αυτή τη συνεργασία προτείναμε στην Επιτροπή Διαβούλευσης του Δήμου Ζίτσας την δημιουργία διεπαγγελματικής  οργάνωσης οίνου στην περιοχή μας. Ο Δήμος μας απάντησε ότι δεν μπορεί να γίνει στο επίπεδο του Δήμου και από εκεί και πέρα δεν υπήρξε καμία εξέλιξη. Ο διεπαγγελματικός Σύνδεσμος μπορεί να γίνει σε επίπεδο Περιφέρειας και να συμμετέχει σε αυτόν και η Περιφέρεια δια της Δ/νσεως Γεωργίας, ώστε στη ζώνη να ασκείται κάποια πολιτική. Με την υπάρχουσα κατάσταση δεν υπάρχει κάποιο  όργανο που να αποφασίζει άσκηση πολιτικής όσον αφορά στην παραγωγή, τις τιμές, τις φυτεύσεις και την εμπορεία των προϊόντων της ζώνης.

        Δεν υπάρχει κάποιος φορέας, εκτός από τον Αμπελουργικό Σύλλογο Ζίτσας, που να παρέχει ενημέρωση στους αμπελουργούς ,να διεκδικεί την ικανοποίηση ορισμένων αιτημάτων όπως η απορρόφηση της παραγωγής σε ικανοποιητικές τιμές ή η αποζημίωση από τον ΕΛΓΑ ζημιών από ασθένειες που έχουν σχέση με ακραία καιρικά φαινόμενα που δεν αντιμετωπίζονται αποτελεσματικά  με σκευάσματα  όπως ο περονόσπορος και ο βοτρύτης. Καλούμε λοιπόν το Δήμο Ζίτσας και τα οινοποιεία να ξαναδούν το θέμα και να αξιοποιήσουν την εμπειρία που υπάρχει σε άλλες περιοχές της χώρας γύρω από τις διεπαγγελματικές οργανώσεις.

      Αν υπήρχε αυτή η οργάνωση πιστεύουμε ότι θα το σκεφτόταν πολύ η Αναπτυξιακή Εταιρία Ήπειρος, που είναι όργανο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, να δημιουργήσει  άκουσον....άκουσον Μουσείο Οίνου στην Κόνιτσα. Θα μπορούσε στη  συγκεκριμένη περιοχή να δημιουργήσει Μουσείο πεπονιού, ροδάκινου ίσως και καλαμποκιού αλλά Μουσείο Οίνου στο νομό Ιωαννίνων εκτός της αμπελουργικής ζώνης της Ζίτσας είναι μια σκανδαλώδης απόφαση που μας βάζει σε σκέψεις για τη σκοπιμότητά της. Εδώ ταιριάζουν οι μελοποιημένοι στίχοι του Μιχάλη Γκανά: << Ποιος  είδε βάρκα στο Χελμό στο Μέτσοβο βαπόρι>>.

     Η επίσημη δικαιολογία από την Αναπτυξιακή Ηπείρου είναι ότι με τη δημιουργία του Μουσείου επιδιώκεται να τονωθεί  η αμπελοκαλλιέργεια στην περιοχή της Κόνιτσας. Που ακούστηκε πρώτα να κατασκευάζεις το Μουσείο και μετά να προσπαθείς να αναπτύξεις το προϊόν και μάλιστα σε έναν τόπο για τον οποίο δεν έχει γίνει καμία απολύτως μελέτη για το αν μπορεί να υπάρξει εκτεταμένη αμπελοκαλλιέργεια  στις εδαφικές και κλιματολογικές συνθήκες της περιοχής, εκτός κι αν εννοούν αμπελοκαλλιέργεια τις κληματαριές που υπάρχουν σε ορισμένα σπίτια. Μετά την αντίδρασή μας η << Ήπειρος >> προσπάθησε να βάλει στο πρόγραμμα τα οινοποιεία της Ζίτσας, ως γλάστρες, και να παρουσιάσει στους Συνέταιρους στο πρόγραμμα, δύο αμπελουργικούς Δήμους της Ιταλίας, αμπελουργική δραστηριότητα στην περιοχή του Μουσείου.  Από ότι πληροφορηθήκαμε τα οινοποιεία δεν έπεσαν στην παγίδα και θεωρούν ως απαραίτητη προϋπόθεση για τη συμμετοχή τους σε τέτοιες δραστηριότητες τη δημιουργία του Μουσείου στη Ζίτσα. Όσον αφορά  στην επίσημη αντίδραση του Δήμου Ζίτσας ακόμη την περιμένουμε.

     Τέτοιες αποφάσεις σε περίοδο οικονομικής κρίσης που υποτίθεται ότι θα μας δίδασκαν όλους μας πως πρέπει και το τελευταίο € που ξοδεύουμε να πιάνει τόπο, κανονικά θα έπρεπε να μας κάνουν να κλαίμε για τον τρόπο που διαχειρίζονται οι αρμόδιοι τους λιγοστούς πόρους που έχουμε στη διάθεσή μας.  Επειδή όμως τις θεωρούμε αστείες μόνο τον γέλωτα μας προκαλούν . Θα είχε πάντως ενδιαφέρον  να δει κανείς ποιοί ειδικοί επιστήμονες και κάτω από ποιές συνθήκες έβαλαν την υπογραφή τους κάτω από τέτοιες προτάσεις και μελέτες . Μετά αναρωτιόμαστε: <<Τι έχουν τα έρημα και ψοφάνε;>>