ΤΡΥΓΟΣ

Φθινοπώρου Πανηγύρι, φθινοπώρου πασχαλιά

Το φθινόπωρο ήρθε, ήρθε και έδωσε το μήνυμα πως ο τρύγος έπρεπε ν’ αρχίσει. Και ο τρύγος άρχισε κι ήταν ένα πανηγύρι μέσα στο φως και τα χρώματα. Άστραφτε η ντεμπίνα χρυσή κάτω απ’  τον ήλιο με κόμπους γλύκα και ανάσες άρωμα. Άφηνε τα’  αμπέλι γυμνό με  μια μικρή μελαγχολία κι έφτανε στο σπίτι σαν καλοδεχούμενος συγγενής για να μπει στο βαρέλι με παφλασμούς χαράς μεθώντας τον αέρα.

Φωνές και γέλια, αυτοκίνητα, κόσμος, γεμάτοι οι δρόμοι, οργασμός στα οινοποιεία, χαρούμενη αναστάτωση στα σπίτια όλη μέρα. Και το βράδυ, καθώς όλοι κουρασμένοι ησύχαζαν, το χωριό μέσα στην απόλυτη σιωπή κοιτούσε κατάματα το φεγγάρι που πρόβαλλε αργά απ’ το Μοναστήρι κι αφουγκραζόταν. Κάτω στις μπίμτσες και τα κατώγια το τραγούδι του μούστου είχε αρχίσει.

Χαρείτε τούτο το πανηγύρι μέσα απ’ την σιωπηλή φωνή των εικόνων. Εικόνες που δεν έχουν μέσα τους σεπέτια και γαϊδουράκια, τους εμπόρους στη Λούτσα και τα ξύλινα πατητήρια στις αυλές. Κλείνουν όμως μέσα τους την ίδια ομορφιά, την ίδια αγάπη, το ίδιο μεράκι του Ζιτσιώτη για το αμπέλι, για την ντεμπίνα, για το κρασί. Ίδια κι απαράλλαχτα αιώνες τώρα με τη «συνταγή» καλά κρυμμένη στο «εικονοστάσι» της ψυχής.