ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΝΙΚΟΛΙΔΗΣ

Ο Δημήτριος Νικολίδης γεννήθηκε στη Ζίτσα του νομού Ιωαννίνων το έτος 1766. Στο χωριό μας έζησε τα παιδικά του χρόνια κι έμαθε τα πρώτα γράμματα. Η τοπική παράδοση διέσωσε ότι ορφάνεψε μικρός από μάνα και πατέρα. Ο θείος του Ζαχαρίας, καλόγερος στο μοναστήρι του Αη- Λια της Ζίτσας ,τον πήρε μαζί του και τον μεγάλωσε και στη συνέχεια φρόντισε να τον στείλει στη Βλαχιά σε μοναστήρι- μετόχι του Αη- Λια της Ζίτσας. Εκεί με τη βοήθεια του ηγούμενου του μοναστηριού τελείωσε τις εγκύκλιες σπουδές του. Ο μητροπολίτης Δοσίθεος Φιλίτης, ηπειρώτικης καταγωγής, τον βοήθησε να μεταβεί στη Βιέννη , όπου σπούδασε ιατρική. Παίρνοντας το δίπλωμά του, εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Βιέννη ασκώντας το επάγγελμα του ιατρού.
Με το Ρήγα, ο Νικολίδης σχετίζονταν από τη Βλαχιά ακόμα, στη Βιέννη όμως συνδέθηκε μ’ αυτόν πολύ και σαν έλαχε να ταιριάζουν στην ψυχοσύνθεση, οι σχέσεις τους έγιναν πιο στενές και πιο εγκάρδιες. Όταν δε ο μεγάλος και ηφαιστειώδης αυτός εθνεγέρτης άρχισε να τον κατηχεί στη Μεγάλη Ιδέα του Λυτρωμού του Γένους , το άδολο αυτό Ζιτσιωτόπουλο, απάντησε πρόθυμα, ολόψυχα και αδίκαστα «παρών» στο προσκλητήριο κι έγινε αφοσιωμένος οπαδός της Μεγάλης Ιδέας και πρόθυμος υπηρέτης της. Εκεί λοιπόν στη Βιέννη ο Ρήγας, ο Νικολίδης και οι γνωστοί απ’ την ιστορία πατριώτες δημιούργησαν τον πρώτο επαναστατικό πυρήνα και κατέστρωσαν τα σχέδια για την οργάνωση και προετοιμασία του μεγάλου και ιερού αγώνα, ενός αγώνα που προμηνύονταν σκληρός και αδυσώπητος, αγώνας ζωής και θανάτου από την έκβαση του οποίου θα κρίνονταν η τύχη της φυλής μας.
Στο έργο αυτό ο Νικολίδης έδειξε μεγάλο και φλογερό ζήλο, αφοσιώθηκε δε ολόψυχα, παραβλέποντας τη λαμπρή επαγγελματική του σταδιοδρομία.
Σ’ αυτόν ο Ρήγας ανέθεσε τη μετάφραση του βιβλίου «Νέος Ανάχαρσις» του Αββά Μπαρθελεμί, το οποίο είναι ένας ύμνος στην ελληνική αρχαιότητα και το οποίο συνετέλεσε στη δημιουργία φιλελληνικού κλίματος στη Δ. Ευρώπη.
Η σκληρή μοίρα όμως δεν επέτρεψε να συνεχίσουν και να ολοκληρώσουν το έργο τους. Η αυστριακή αστυνομία μόλις έμαθε τη «συνωμοτική δράση» τους, τους έπιασε και τους φυλάκισε. Οι απολογίες τους διεσώθησαν στα αρχεία της αστυνομίας της Βιέννης και δημοσιεύτηκαν από το Φιλέλληνα Γάλλε καθηγητή Αιμίλιο Λεγκράν, μεταφράστηκαν δε από τον ιστορικό Σπύρο Λάμπρου. Το τέλος γράφτηκε στις φυλακές Βελιγραδίου τον Ιούνιο του 1798.
Αν και είναι αλήθεια ότι πολλές μορφές που έχουν εμπνευστεί από τα ευγενέστερα ιδανικά και που με την αυταπάρνηση και την αυτοθυσία τους θρόνιασαν στη συνείδηση του έθνους κι έγιναν σύμβολά του, όπως ο Ρήγας, ο Νικολίδης και οι άλλοι συνεταίροι τους, είναι μορφές πανελλήνιες που η ακτινοβολία τους καταυγάζει απ’ άκρη σ’ άκρη τον ελληνικό ουρανό και στέλνει το γλυκό της φως πολύ μακρύτερα ακόμα, στον ορίζοντα όλης της ανθρωπότητας , γιατί η απήχηση του έργου και της θυσίας τους είναι παγκόσμια.
Τέτοιες λοιπόν ολύμπιες μορφές ασφαλώς δεν εγκλωβίζονται και δεν χωρούν σ’ έναν μικρό και περιορισμένο τόπο, την ιδιαίτερη πατρίδα, αλλά πετούν σαν αετοί , αγκαλιάζουν και κάνουν πατρίδα ολόκληρη την Ελλάδα για την ελευθερία της οποίας αφοσιώθηκαν ολόψυχα και πρόσφεραν και την ύπαρξή τους ακόμα ολοκαύτωμα στο βωμό της κι έγιναν πρωτομάρτυρές της.
Η Ζίτσα σαν γενέτειρα του Νικολίδη δικαιούται να είναι περήφανη και να τον θεωρεί καύχημά της και πραγματικό στολίδι της .

Οι πρόγονοί μας κέρδισαν τις μάχες του πολέμου αλλά κέρδισαν και τις μάχες τις ειρήνης. Στην ειρήνη έκτιζαν Παρθενώνας και με τα έργα τους άφησαν άφωνο όλο τον υπόλοιπο κόσμο.
Ναι κι εμείς είμαστε έτοιμοι σήμερα να πεθάνουμε ,αν χρειαστεί, για την πατρίδα μας και η νεότερη ιστορία αλλά και η πρόσφατη έχει να δείξει πράξεις ηρωισμού και αυτοθυσίας απίστευτες. Φτάνει όμως να δείχνουμε τη λεβεντιά μας μόνο στον πόλεμο;
Καταφέραμε να κρατήσουμε τη θέση που μας χάρισε ο Παρθενώνας; Δείχνουμε σήμερα στον κόσμο ότι είμαστε αντάξιοι του πολιτισμού των προγόνων μας; Δημιουργούμε ή μόνον υπερηφανευόμαστε για το παρελθόν; Τι φταίει στ’ αλήθεια;
Φταίμε εμείς; Φταίνε οι εκάστοτε κυβερνώντες;
Φτάσαμε στο σημείο να μετράμε την πρόοδό μας με μέτρο το μικρότερο ή μεγαλύτερο χάος που οι μεν παραδίδουν και οι δε παραλαμβάνουν!
Δεν έχουμε σίγουρα σήμερα σαν μέτρο προόδου το μέτρο της ανάπτυξης, οικονομικής και πολιτιστικής, της ευημερίας , της διαφάνειας.
Φτάσαμε στο σημείο να χειροκροτούμε όποιον δεν κλέβει, όποιον δεν λαδώνεται , όποιον δεν υποσκάπτει, όποιον δεν επιβουλεύεται , λες και αυτές είναι αξίες για χειροκροτήματα. Λες ότι αυτά δεν είναι ηθική υποχρέωση του κάθε ατόμου και μάλιστα αυτών που κατέχουν υπεύθυνες θέσεις, αυτών που επηρεάζουν εξελίξεις, που χαράζουν γραμμές, που διαφυλάττουν τα δικαιώματα των πολλών. Χειροκροτούμε αυτούς ίσως γιατί δεν βρίσκουμε να χειροκροτήσουμε τους λίγους που ντόμπρα και δυναμικά παλεύουν για τις πραγματικές αξίες.
Σίγουρα όμως αυτοί υπάρχουν αλλά δυστυχώς η φωνή τους κάπου πνίγεται και δεν φτάνει σε μας για να τους χειροκροτήσουμε για να τους πούμε ένα δυνατό μπράβο. Η μόνη σωτηρία θα είναι αν αυτές οι φωνές κάποτε γίνουν πολλές, γίνουν βοή και γίνει συνείδηση όλων των πολιτών αλλά και των Κυβερνώντων ότι ένα Έθνος πάει μπροστά μόνο με χρηστή, έντιμη, υπεύθυνη και αποτελεσματική διοίκηση που θα την εφαρμόσουν και θα την ασκήσουν πολιτικοί έντιμοι, δουλευταράδες και ικανοί. Πολιτικοί με μόνη φιλοδοξία τους να τιμηθούν κάποτε με ένα δάφνινο στεφάνι για τις υπηρεσίες που πρόσφεραν στο Έθνος.

Ένα έθνος πάει μπροστά όταν αυτοί που κυβερνούν έχουν πίσω τους πολίτες υπεύθυνους και εργατικούς. Οι επερχόμενες γενιές θα έχουν να τιμήσουν κι αυτοί ήρωες του πολέμου, να τιμήσουν παλικάρια που θυσίασαν τη ζωή τους για την ελευθερία της πατρίδας μας.
Θα έχουν όμως να τιμήσουν ήρωες της ειρήνης, ήρωες που παρέδωσαν μια Ελλάδα καλύτερη από αυτή που παρέλαβαν. Θα έχουν να τιμήσουν ήρωες που ανάλωσαν τη ζωή τους για να χτίσουν μια Ελλάδα με τους πολίτες της να έχουν φιλοδοξίες για τον τόπο τους, να έχουν αξίες, να ονειρεύονται ένα καλύτερο αύριο, να βάζουν στόχους ευγενείς και υψηλούς , να νιώθουν βαθιά την υποχρέωση για τις επερχόμενες γενιές. Τη θέση που μας ανήκει στην Ενωμένη Ευρώπη θα την κατακτήσουμε μόνο με σοβαρή δουλειά για ανάπτυξη και πρόοδο. Και όταν πια ανέβουμε το σκαλοπάτι αυτό, έχοντας πίσω και την ιστορική μας παράδοση, τότε να είμαστε σίγουροι ότι θα έχουμε την υποστήριξη και το σεβασμό όλων των λαών.
Ο τόπος αυτός έχει ανάγκη από σύγχρονους Εθνεγέρτες . Εθνεγέρτες της ειρήνης. Ο λαός μας έχει φιλότιμο, πλάθεται, πείθεται, ακολουθεί αν βρεθούν οι κατάλληλοι τους οποίους θα πιστέψει και θα τους εμπιστευθεί. Δεν είναι εύκολο να ξεπηδήσουν σήμερα έτσι απλά νέοι Εθνεγέρτες που θα συνταράξουν στ’ αλήθεια το λαό. Γι’ αυτό ας πούμε στους εκάστοτε κυβερνώντες, ας αναλογιστούν τις ευθύνες που μόνοι τους θέλησαν να αναλάβουν, ας μπουν μπροστά και με το σάλπισμα του Θούριου ας πείσουν το λαό ότι από εδώ και πέρα ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ τους στόχος είναι να πάει μπροστά αυτός ο τόπος και τότε θα ιδούν ότι ο λαός θα τους κατανοήσει , θα τους ακολουθήσει και θα κάνει κι αυτός τη δική του επανάσταση για τις λαθεμένες αξίες, τους λαθεμένους στόχους, τις λαθεμένες νοοτροπίες