Λειτουργία στην Αγία Τριάδα

"Εν μέσω γιγαντιαίων δρυών, υψουσών υπερηφάνους τους εις διαδήματα κορυφουμένους κραταιούς κλώνας, με τα φρύσσοντα φύλλα μαρμαίροντα ως χρυσαί φολίδες " !  Ετσι περιγράφει ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης στο διήγημά του " στην Αγ- Αναστασιά " τον " ναϊσκον " της Αγίας στο νησί του την Σκιάθο. " Και περιβαλλομένη, ως με στέφανον, από τον αειθαλή κόσμον των πελωρίων δένδρων της, ιστατο ακόμη ορθή ! " Και σήμερα ,αν κάποιος είχε αυτό το θείο χάρισμα να περιγράφει τόσο ζωντανά  ,με τόσα χρώματα ,με τόση ποίηση τον κόσμο γύρω μας, κάπως έτσι θα περιέργαφε και την δική μας Αγια -Τριάδα, εκεί χαμηλά,στα ριζά του χωριού μας ,όπου η " καλοσύνη " του καιρού φτάνει νωρίς και ωριμάζει τα σταφύλια πρωτύτερα.  Εκεί όπου τα πελώρια  ντούσκα και πλήθος άλλες χλωρασιές έφτιαξαν, τα τελευταία χρόνια,  δάσος πυκνό ,τόσο που το παλιό μονοπάτι αλλά και παλιά αμπελοτόπια  να έχουν πλέον χαθεί . Στέκει όμως όρθιο το παλιό εκκλησάκι ,ταπεινό μέσα στην μεγαλοσύνη της φύσης, φτωχικός βωμός στο μεγαλείο του Δημιουργού .  Εκεί ένα πρωινό του Δεκαπενταύγουστου ,  καλεσμένοι ποιός ξέρει από πιά εσωτερική ανάγκη ,αρκετοί συγχωριανοί θελήσαμε να προσευχηθούμε . Και περπατώντας στο νοτισμένο από την δροσιά της νύχτας χώμα ,αφήσαμε να μπεί μέχρι τα κατάβαθα της ψυχής η ανάσα της χελιδρονιάς . Η όπως θα  έλεγε ο Παπαδιαμάντης " η αγραμπελιά, η χιονανθής, η λευκάζουσα και μυροβολούσα εις τους φράκτας, λευχείμων μυροφόρος" ! Από την μικρή χαμηλή πορτούλα ξέφευγε η ήρεμη φωνή του Παπαβασίλη και το θυμίαμα " εις οσμήν θύσιας πνευματικής " στολίζοντας τον έρημο τόπο με  κάτι από γιορτή. Και μέσα, στο λιγοστό φως των καντηλιών που τρεμόφεγγαν μπροστά στις θαμπές εικόνες , ένιωθες το θεικό να γίνεται ένα με τους ανθρώπους έτσι απλά,έτσι ήσυχα.

Κι ύστερα, μετά την απόλυση , το νοικοκυριό και το μεράκι μας ξάφνιασαν καθώς στρώθηκαν όμορφα κεντητά τραπεζομάντιλα με χίλιων λογιών καλούδια. Οχι δεν ήταν αυτά που  στο διήγημα " Στο Χριστό στο Κάστρο " μας περιγράφει ο Παπαδιαμάντης όπου...."οι αιπόλοι εφιλοτιμήθησαν να σφάξωσι και ψήσωσι δύο τρυφερά ερίφια,ενώ οι υλοτόμοι είχαν φέρει από το βουνό πολλάς δωδεκάδας κοσσύφια αλατισμένα,και ο καπετάν Κωνσταντής ανέβασεν από το γολετί δύο ασκούς γενναίον οίνον και έν καλάθιον με αυγά,και κασκαβάλι της Αίνου και εν κυτίον σκομβρία και έφαγαν πάντες και ηυφράνθησαν" . Πίτες ήταν νηστίσιμες και λουκουμάδες και χαλβάδες και λουκούμια και κουλουράκια όλα με την νοστιμιά της προσφοράς και της φιλοξενίας . Κι έφαγαν πάντες και ηυφράνθησαν ! Το ευχαριστώ μας θερμό στην Ντίνα Κώτσια
και Γιώτα Μαγκλογιάννη που νοιάστηκαν για όλα αυτά !

Βούλα Λεοντίδη-Πλάτωνα