Έτσι ακριβώς και ο πλάτανος στο Ειρηνοδικείο . Πέθανε όρθιος και σιγά σιγά, χτυπημένος από την αρρώστια που τα τελευταία χρόνια εξαφανίζει σταθερά το είδος αυτό . Αισθάνεσαι απέραντη λύπη να βλέπεις τα περήφανα αυτά δέντρα, ακόμα και μέσα στην κοιλάδα του Αώου , εκεί που οι ρίζες τους αγκαλιάζουν τις πέτρες και τσαλαβουτούν στο νερό ,να ξεραίνονται και να καταρρέουν σιγά σιγά. Τούτο το πλατάνι χρόνια τώρα συνόδευε την ζωή του χωριού μας. Μας καλημέριζε τα πρωινά καθώς περνούσαμε για το σχολείο, καμάρωσε τους χορούς μας στις Εθνικές εορτές . Κάναμε εκεί την πρώτη στάση, μετά την Δοξολογία, και ο πρόεδρος μας κερνούσε το λουκουμάκι και τα όργανα λαλούσαν για να φέρουμε μερικές γύρες πριν την παρέλαση. Στον ίσκιο του άπλωναν τα τραπεζάκια και τις καρέκλες οι ταβέρνες που κατά καιρούς λειτουργούσαν και οι αντίδικοι εκεί , όταν λειτουργούσε το Ειρηνοδικείο, προσπαθούσαν να λύσουν τις υποθέσεις των . Και ο κορμός του σε μέρες πίκρες, είχε γίνει ο τόπος μαρτυρίου για τον αδερφό μου τον Βασίλη, όταν τον έδεσε εκεί ο Γερμανός στρατιώτης και μαστίγωσε ανηλεώς τον λιανό του κορμάκι . Τον είχε πιάσει να προσπαθεί με άλλα παιδιά να κόψει λάστιχα από το γερμανικό αυτοκίνητο για να φτιάξουν τα καλία. Τον έσωσε τότε από τα χέρια του ο γιατρός Κακαϊδής που γνώριζε γερμανικά. Αφού για μια εβδομάδα ήταν μεταξύ ζωής και θανάτου τον έσωσαν τελικά τα νωπά σεντόνια, έλεγε η μάνα μου, που τον είχαν τυλιγμένο. Ένα δέντρο ....τόσες στιγμές , τόσοι άνθρωποι ,τόσες ανάσες κάτω απ’ την παρουσία του. Μα όπως όλα έρχονται και παρέρχονται έτσι και αυτό το τόσο φιλικό και βαθύσκιωτο δέντρο έγινε μικρά κομμάτια κι ο δυνατός κορμός του κείτεται τώρα "ακρωτηριασμένος" στο έδαφος .Όμως θα ήταν καλό η Κοινότητα να φυτέψει εκεί ένα άλλο είδος πλάτανου που δεν προσβάλλεται από την αρρώστια , όπως έκανε ο Δήμος Ιωαννιτών για τα άρρωστα πλατάνια που έκοψε στον παραλίμνιο δρόμο.
Β.Λ-Π
