Παρουσίαση Βιβλίου

 

 

 

 Ο Δήμος Ζίτσας και η ΖΟΙΝΟS AE στο κατάμεστο από κόσμο  Πνευματικό Κέντρο Ζίτσας  οργάνωσε  την Παρασκευή 11 Ιουλίου την  παρουσίαση του βιβλίου της Βούλας- Λεοντίδη- Πλάτωνα  «Μια φορά κι έναν καιρό  στη Ζίτσα και  τ’  αμπελοτόπια της» Το βιβλίο παρουσίασε ο εκπαιδευτικός και συγγραφέας  Στέφανος Κωλέττας. Στην εκδήλωση συμμετείχε και η χορωδία του Δήμου Ζίτσας.

Ο διευθύνων  σύμβουλος της Ζοίνος ΑΕ κ. Κατσανάκης  χαιρέτισε την εκδήλωση  λέγοντας:

Κυρίες και κύριοι,

Είναι ιδιαίτερη χαρά και τιμή για εμένα, ως Διευθύνων Σύμβουλος του οινοποιείου ΖΟΙΝΟΣ, να σας καλωσορίσω απόψε εδώ, στην εκδήλωση αυτή, που συνδυάζει τη λογοτεχνία με τη μνήμη, την τοπική ιστορία με την προσωπική αφήγηση, το κρασί με την κουλτούρα ενός τόπου.

Η εκδήλωση αυτή πραγματοποιείται με αφορμή την παρουσίαση του νέου βιβλίου της αγαπητής Βούλας Λεοντίου Πλάτωνα, με τίτλο «Μια φορά κι έναν καιρό...... στη Ζίτσα και στ’ αμπελοτόπια της». Ένα βιβλίο που, πέρα από τον λογοτεχνικό του χαρακτήρα, αποτελεί ζωντανή μαρτυρία μιας ολόκληρης εποχής, μιας καθημερινότητας που μοιάζει να ξεθωριάζει, αλλά χάρη σε τέτοιες καταγραφές μένει ζωντανή στη συλλογική μας μνήμη.

Η συγγραφέας, γέννημα και θρέμμα της Ζίτσας, υπηρετεί με συνέπεια τη λογοτεχνία, την παιδική έκφραση, τη λαογραφία και τη διατήρηση των παραδόσεων. Από τα παιδικά ποιήματα του πρώτου της βιβλίου μέχρι τα λαϊκά παραμύθια, τις γαστρονομικές καταγραφές και τα βραβευμένα διηγήματα, η κ. Πλάτωνα αφήνει βαθύ αποτύπωμα στον τοπικό μας πολιτισμό.

Το βιβλίο που παρουσιάζουμε απόψε, είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια συλλογή αναμνήσεων. Είναι ένα ντοκουμέντο μνήμης. Με μια γλώσσα ζεστή, αφηγηματική, γεμάτη συναίσθημα και αλήθεια, η συγγραφέας μάς ξεναγεί στα μονοπάτια του χωριού, στα αμπέλια, στις δουλειές των παλιών, στους ήχους, τις μυρωδιές και τα χρώματα της Ζίτσας των περασμένων δεκαετιών. Με ενσυναίσθηση, λογοτεχνική δεξιοτεχνία και πηγαία αγάπη για τον τόπο της, μας χαρίζει εικόνες που άλλοτε συγκινούν, άλλοτε διδάσκουν και πάντοτε συγκρατούν ό,τι αξίζει να μη χαθεί.

Το βιβλίο αυτό αποκτά προστιθέμενη αξία όχι μόνο ως έργο λογοτεχνίας, αλλά και ως πολιτιστικός θησαυρός. Γιατί διατηρεί την προφορική ιστορία, τις συνήθειες των ανθρώπων, τα ήθη, τις γεωργικές παραδόσεις και τη σχέση του ανθρώπου με το αμπέλι – έναν δεσμό βαθύ και ιερό, που εμείς στη ΖΟΙΝΟΣ γνωρίζουμε πολύ καλά. Είναι μια ευκαιρία για τις νεότερες γενιές να μάθουν πώς ήταν η ζωή στον τόπο μας όταν το αμπέλι και το κρασί δεν ήταν απλώς παραγωγή, αλλά τρόπος ζωής, πολιτισμός, ταυτότητα.

Από την προσωπική καταγραφή και την τοπική περιγραφή, μέχρι τις μικρές καθημερινές λεπτομέρειες που μεταμορφώνονται σε λογοτεχνικά στολίδια, η Βούλα Λεοντίου Πλάτωνα μάς παραδίδει έναν ύμνο στη Ζίτσα, στους ανθρώπους της και στα αμπελοτόπια της – κι αυτό είναι δώρο πολύτιμο.

Ως ΖΟΙΝΟΣ Α.Ε., μέσα στον εορτασμό των 50 χρόνων συνεχούς λειτουργίας μας, θεωρούμε καθήκον μας να στηρίζουμε τέτοιες προσπάθειες. Να συνδέουμε το κρασί με την πολιτιστική ταυτότητα. Να στηρίζουμε ανθρώπους που κρατούν αναμμένες τις μνήμες του τόπου μας.

Κλείνοντας, επιτρέψτε μου να συγχαρώ θερμά τη συγγραφέα για αυτό το μοναδικό έργο. Της οφείλουμε ένα μεγάλο "ευχαριστώ" που μάς το προσφέρει – και είμαι βέβαιος ότι όσοι το διαβάσουν, θα το κρατήσουν στην καρδιά τους.

Σας ευχαριστώ θερμά.

Η συγγραφέας  στον χαιρετισμό της  είπε:

Κύριε Αντιπεριφεριάρχα, κυρία Αντιδήμαρχε πολιτιστικών, κύριε εκπρόσωπε της ΖΟΙΝΟΣ ΑΕ , κυρίες και κύριοι. Σας ευχαριστώ που με τιμάτε με την παρουσία σας.

    Το μικρό  αυτό βιβλίο, καθώς το έγραφα, ένιωσα από την αρχή πως θα φυλάξει και φυλάγει πιά,  κάτι ακριβό…… Είναι ένα  κομμάτι, μια περίοδος ας πούμε καλύτερα, από την ζωή του χωριού μας, σε σχετικά κοντινό παρελθόν, που όμως, όπως όλα τα παλιά  που η μοίρα τους είναι να χαθούν σιγά σιγά, γίνονται πολύτιμα και  αξιομνημόνευτα.  Είναι η ζωή στην Ζίτσα, από το μισό και μετά του περασμένου αιώνα, με επίκεντρο την αμπελοκαλλιέργεια,  η ανάσα και ο πολιτισμός της που μοσχοβολούν σταφύλι και την κρατούν ζωντανή  στους αιώνες.

Ομολογώ πως δεν δούλεψα στ΄ αμπέλια, εκτός από την περίοδο του τρύγου,  που η συμμετοχή σε αυτόν ήταν πάνδημη και ολοκληρωνόταν τα βράδια μέσα στο πατητήρι, όπου με ξέφρενη χαρά χορεύαμε πάνω στα σταφύλια, χέρι χέρι με τους μικρούς Σιληνούς από την αρχαιότητα,  για να τρέξει άφθονος ο μοσχοβολιστός μούστος.

Όμως η περιρρέουσα ατμόσφαιρα στο χωριό, στα σπίτια ,στις γειτονιές, στην αγορά, παντού, είχε πάνω της την αγωνία και τον κόπο του αμπελιού, την χαρά, την ικανοποίηση, την προσμονή,  όλη την διάρκεια του χρόνου και άκουγες και συμμετείχες και ζυμωνόσουν με όλα αυτά. Πως να ξεχάσω την εικόνα του πατέρα μου, όταν φυτέψαμε το καινούργιο μας αμπέλι, έσκυβε πάνω από το κάθε κλίμα τρυφερά και το κανάκεβε, αϊ μωρέ  χ΄σομ, μουρμούριζε και παραμέριζε λίγο το χώμα για να ρίξει  ένα κυπελάκι νερό, που κουβαλούσε με κόπο από την λούτσα και να το ξανακλείσει μετά. Έτσι το ανάστησε! Όλα τούτα άφησαν μέσα σου σφραγίδα ανεξίτηλη, τόσο, που γράφοντας , χανόμουν στις θύμησες, με την  απόσταση  να τους δίνει  μορφή παραμυθιού, ξαναζούσα έντονα κάθε στιγμή  κι ήταν φορές που ένιωθα δίπλα μου την ανάσα των γονιών  μου…. χαρούμενοι μου φαίνοταν!  Είναι το βιωματικό που τεκμηριώνεται και εξελίσσεται από την νέα γενιά και όπως μου είπε ο αειθαλής συγχωριανός μας  Λάμπρος Δρόσος, τούτο   είναι καθαρά πατριωτικό γιατί γνωρίζει την Πατρίδα μας, στην προκειμένη περίπτωση την ιδιαίτερη Πατρίδα μας,  στους νέους. Τις ρίζες μας θα συμπλήρωνα, τις μνήμες,  την παράδοση, την ράτσα μας, που όπως λέει και ο Καζαντζάκης στην «Ασκητική» του  είναι το μεγάλο σώμα, το περασμένο, το τωρινό και το μελλούμενο!.

    Δεν θέλω να σας κουράσω περισσότερο, οι προλαλίσαντες είπαν τόσο όμορφες  κουβέντες, θέλω μόνο να πω πόσο χαρούμενη είμαι γι΄ αυτό το μικρό πόνημα που χαρίζω στο χωριό μου και στις επόμενες γενιές. Πάντα ήθελα να γράψω κάτι για το αμπέλι, για την ντεμπίνα μας, το κρασί μας, δεν ήθελα όμως να είναι κάτι κρύο και τυπικό, ήθελα ν΄ ακουμπά πάνω σε σκέψεις καρδιάς, τρυφερές και ευαίσθητες, να ρέει σαν παλιό κρασί, να μεθά τα συναισθήματα, να σε ταξιδεύει και όταν η Ελένη Σίντου είπε κάτι για παραμύθι, όλα πήραν τον δρόμο τους.  Επιτρέψτε μου τώρα να ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου όσους με βοήθησαν.

     Ευχαριστώ τους συγχωριανούς μου Τάκη Κοντονίκα, Πέτρο Μίσσιο, την καλή μου φίλη Τούλα Παπά, ακουμπώ και την μνήμη του  φίλου μου Μπάμπη Καπρινιώτη, για τις πληροφορίες που μου έδωσαν. Καθώς και τους συγχωριανούς μου Γιάννη Τσέλιο, Κοσμά Μαγκλογιάννη, Γιάννη Φωτίου, Σπύρο Παντούλα και τις συγχωριανές μου Μαρίνα Αλεξέλη και Κούλα Λαβδανίτη για τις φωτογραφίες που μου διέθεσαν , όπως και τις Έφη Μαλάμου και Ρούλα Γάτσιου για τα ζωγραφικά έργα που μου διέθεσαν επίσης.

Θερμά ευχαριστώ τον αγαπητό φίλο, συγγραφέα και ερευνητή Στέφανο Κωλέττα για την βοήθεια και την συνεργασία και ξεχωριστά για την σημερινή παρουσίαση,  την Αντιδήμαρχο Κατερίνα Μπαλάφα και τον πρόεδρο της κοινότητας Ζίτσας Σπύρο Παντούλα για την αγαστή   συνεργασία,  την οινολόγο Ελένη Σίντου, που ονειρεύτηκε τούτο το βιβλίο και μου το εμπιστεύτηκε, τις  υπέροχες φίλες μου Αμαλία Αφέντρα και Ράνια Σταθοπούλου για την σημερινή βοήθεια τα γειτονάκια μου Γιώτα, Γιώργο και Λίντα  που είναι κοντά μου σε μπόρες και ξαστεριές και σήμερα επιμελήθηκαν τον μπουφέ και βέβαια ένα μεγάλο ευχαριστώ στο Διοικητικό Συμβούλιο της   ΖΟΙΝΟΣ Α.Ε. και ιδιαίτερα   τον πρόεδρό της  Ευάγγελο Αργύρη για την έκδοση του πονήματος.

    Τελευταία άφησα να πω ένα ξεχωριστό ευχαριστώ στους  συγχορωδούς  μου, που χωρίς καλά καλά να με γνωρίζουν ήρθαν τόσο πρόθυμα να τραγουδήσουν και να συμμετέχουν στην χαρά μου. Γνωρίζω πως ο μαέστρος μας δεν θέλει να μιλάμε γ΄ αυτόν, μα ζητώντας του συγνώμη, θα παραβώ την θέλησή του.  Ο μαέστρος  και ταλαντούχος συνθέτης Γιάννης Γαλίτης, με διακρίσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, διδάσκει και διευθύνει την χορωδία εδώ και περίπου ενάμιση χρόνο.  Είναι συγκινητικός ο τρόπος που δουλεύει και η υπομονή που δείχνει,  έτσι ώστε  χορωδοί, για τους οποίους δεν έχει κάνει καμία επιλογή, που οι περισσότεροι, έπιασαν πρώτη φορά παρτιτούρα στα χέρια τους, να τραγουδούν σήμερα και μάλιστα σε τετράφωνη χορωδία, καθόλου εύκολο πρέπει να σας πω.  Όλο αυτό,  εκτός από προσφορά στον πολιτισμό   είναι συνάμα και  προσφορά στο κοινωνικό σύνολο, γιατί η προσπάθεια, η συνεργασία, η σύμπνοια, η δημιουργία, γίνονται φιλία, διέξοδος, χαρά και διασκέδαση στην εποχή μας, που η απομόνωση και η μοναξιά  παραμονεύουν.  Γι’ αυτό  όσοι πιστοί προσέλθετε, αξίζει να στηρίζουμε τον Δήμο μας, ένα Δήμο που ακουμπά  μακραίωνη ιστορία, πολιτισμό, παιδεία και σεμνύνεται για το μέγα γένος των Ζωσιμαδών , έναν συμμάρτυρα του Ρήγα και πολλούς ακόμα.

 Μαέστρο μόνο ευγνωμοσύνη!

Σας ευχαριστώ όλους.